جهت دربستی تا آخرین ایستگاه زندگی - وبلاگ مطالعه

به گزارش وبلاگ مطالعه، امروز راوی سکانسی از همسفر مردگان شهر هستیم که به گفته خودشان جامعه هیچ ارزشی برای آنها قائل نیست.

به گزارش گروه رسانه های وبلاگ مطالعه، با صدای راننده تاکسی سرم را بالا برده و به خودرویی که آن را نعش کش خطاب می نماید، نگاه می کنم؛ نوع ادبیات و نگاه راننده تاکسی به این شغل مناسب نیست؛ انگار یادش رفته که شاید روزی همه ما، مسافر خودرو جلویی خواهیم بود.

هیچ وقت میت روی زمین نمی ماند

یاد ضرب المثل قدیمی می افتم که می گوید: هیچ وقت میت روی زمین نمی ماند و سپس ناخودآگاه سرم را چرخانده به راننده آمبولانس حمل متوفی نگاه می کنم که راننده تاکسی در کوشش برای سبقت دریافت از اوست .

مسافران ایستگاه ِ آخر ِ زندگی

می توانستم، پایکوبی غم را در چشم های راننده آمبولانس ببینم؛ گویی غرق در آرزوهای مسافرش بود؛ مسافری که راهی ایستگاه ِ آخر ِ زندگی است و این آخرین راستای است که در این دنیا طی می نماید .

رانندگان راستا ِ مرگ

حرف های راننده تاکسی همانند پُتکی بر فرق سرم فرود آمد و تلنگری شد برایم که چرا تا به امروز به سراغ رانندگان آمبولانس های حمل متوفی که در میان مردم به نعش کش ها یا مُرده برها معروف اند، نرفته ام؟ این شد که با هماهنگی، به سراغ شان رفتم تا پای صحبت های کسانی بنشینم که به رانندگان راستا ِ مرگ نیز معروف اند .

فرقی بین جنازه ثروتمند و فقیر ندیده ام

درب آمبولانس را باز می کنم و سر و گوشی داخلش می کشم؛ به راننده ماشین می گویم: اگر این آمبولانس زبان باز کند، حتما حرف های زیادی برای گفتن دارد، مثلاً دوست دارم تا از فرق جنازه ثروتمند و فقیر برایم تعریف کند .

من که چندین سال است در این کار هستم فرقی بین جنازه ثروتمند و فقیر ندیده ام و فقط فرقشان در ملافه ای است که روی جنازه می کشند؛ برخی ها ترمه و طلاکوب و برخی ها متقال. این ها را راننده آمبولانس حمل متوفی می گوید .

نامش محمد است. می گوید 40 سال دارد و حدود پنج سالی می گردد که در این حرفه مشغول است. باسواد و تحصیل نموده است. در این پنج سال، خودش که با کارش کنار آمده ولی اطرافیان و خانواده اش نظر دیگری نسبت به شغلش دارند .

از خانواده آنها که بگذریم، حتی مردم هم ارتباط خوبی با رانندگان آمبولانس های حمل جنازه برقرار ننموده اند، این را می توان از لابه لای صحبت های او فهمید .

خودتان قضاوت کنید

آقا محمد، دستی به آمبولانس اش می کشد و از من می خواهد تا بو بکشم. او می گوید: خواستم آمبولانس را بو نموده و خودتان قضاوت کنید که آیا بوی بدی می دهد؟ آیا ما نجس هستیم؟ آیا خون و عفونتی روی صندلی می بینید؟

محمد اضافه می نماید: به قدری دلمان پُر است که کسی را نداشتیم تا به حرف هایمان گوش کند و وقتی که شنیدم خبرنگاری برای شنیدن حرف هایمان می آید، تعجب کردم .

او با بغضی که در گلو دارد، ادامه می دهد: از چه بگویم؟ از کجای دردهایمان بگویم؟ از اینکه وقتی بنزین می زنیم با کراهت از گوشه پول می گیرند و یا با دستمال صندلی سوخت را پاک می نمایند؛ یا می خواهید از برخی سوپرمارکت هایی بگویم که تا آمبولانس ما را می بینند، اجازه خرید از مغازه شان را نمی دهند !.

همسر و فرزندم خجالت می کشند از کار من بگویند!

عکس فرزندش را نشانم می دهد و می گوید: فرزندم تا به حال نتوانسته در مدرسه بگوید که پدرش چه کاره است! البته همسرم نیز خجالت می کشد تا از کار من بگوید و حتی الان در شُرف طلاقیم، چراکه از من می خواهد تا کارم را عوض کنم ولی آخر مگر کار هم هست که برویم؟ قبلاً کار دیگری داشتم ولی به خدا سرمایه می خواهد که من ندارم و حتی به کارخانجات برای کار رفته ام ولی بعد از 7 ، 8 ماه حقوق مان را پرداخت می نمایند .

از او در خصوص برخورد خانواده متوفیان می پرسم، که می گوید: وقتی قرار است تا جنازه ای را به یک روستا و شهرستان دیگری ببریم، فقط خُدا خُدا می کنیم تا سلامت برگردیم، چراکه جلوی روستا ایستاده و سنگ به طرف آمبولانس پرتاب می نمایند و حتی روی ما قمه کشیده و فکر می نمایند که ما عزیز آنها را کشته ایم .

به گفته خودش، 23 نفر با سنین و تحصیلات مختلف در تبریز به صورت اکیپ هفت نفره و ماهانه در بیمارستان امام رضا (ع)، وادی رحمت و پزشکی قانونی مشغول به این کار هستند .

مرده ها که ترس ندارند از زنده ها بیشتر می ترسم!

ساعت 11 ظهر شده و قرار است تا جنازه ای را برای غُسل و تدفین به وادی رحمت ببرد؛ من نیز بالاخره با خواهش و تمنا پیروز شدم او را همراهی کنم؛ در راه از او می پرسم که شده از جنازه ای بترسید؟ لبخندی را چاشنی سخن اش می نماید و می گوید: من از زنده ها بیشتر از مرده ها می ترسم! مرده ها کاری به من ندارند !

به عقب ماشین اشاره می نماید و می گوید: یادمان نرود اگر روزی لکسوس سوار و یا پراید سوار هم که باشیم در نهایت سوار این خودرو خواهیم شد !

سرانجامی مشابه در انتظار ما

بالاخره جنازه را تا دم سردخانه وادی رحمت رساندیم؛ با اینکه نیم ساعتی پشت سرم جنازه ای که آرام و فارغ زِ غوغای دنیا به خواب ابدی فرو رفته، قرار داشت و می دانستم بی آزار است، اما فضای داخل آمبولانس برایم به قدری سنگین و رُعب آور بود که سرانجامی مشابه آن چه دیدم را برای خودم حس می کردم !

ظاهراً حساب و کتاب آقا محمد با خانواده متوفی جور در نمی آید؛ آنها سر 5 هزارتومان سر دعوا دارند ولی در نهایت همه چیز ختم به خیر می گردد .

دقایقی در خانه سرد مردگان

از راننده آمبولانس می خواهم تا اجازه دهد، سری به سردخانه (Morg) بزنم. در بیمارستان ها بیشتر به کد دو صفر معروف است .

وقتی وارد سردخانه که می شوی، سردی اش تمام جسمت را فرا می گیرد؛ کِشوهای یخچال شکلی را می بینی که داخل شان جنازه هایی خوابیده اند، بوی نامطبوع یخ زده همه جا را فرا گرفته و چراغی کم سو روشن است؛ اینجا ایستگاه آخر زندگی و خانه سرد مردگان است، پولدار و بی پول فرقی نمی نماید، اینجا خاتمه خط زندگی است! بوی مرگ را اینجا می توانی حس کنی !

کار کردن با مرده ها خیلی راحت تر از زنده هاست!

جنازه را داخل یکی از کشوهای یخچالی می گذارند، مسوول سردخانه یک جوان است که می گوید: خانم خبرنگار بیا بیرون، در ِ سردخانه را باید بندم .

از او می پرسم آیا از شغلتان راضی هستید؟ مسئله ای با آن ندارید؟ که پاسخ می دهد: کار کردن با مرده ها خیلی راحت تر از زنده هاست، این ها بی آزار هستند، گاهی وقت ها حتی با آنها درد و دل می کنم .

به گفته مسوول سردخانه، در حال حاضر 20 جنازه در داخل کشوها قرار دارند که یکی از آنها کودک پنج ساله و دیگری دختر 27 ساله است .

مسوول و کارمند سردخانه به همراه رانندگان آمبولانس در همان محیط استراحت نموده و ناهار می خوردند .

فرزندان از جنازه پدر و مادرشان می ترسند!

از سردخانه خارج می شویم و دوباره به کنار آمبولانس بر می گردیم. راننده آمبولانس صحبت هایش را این چنین ادامه می دهد: الان دیگر اجازه نمی دهند تا به جنازه دست بزنیم و یا حتی داخل خانه ها برویم ولی موارد زیادی پیش آمده که یا نتوانستند جنازه را داخل کاور نمایند و یا بچه های متوفی ترسیده اند تا به جنازه پدر و مادر خود دست بزنند .

البته در روزگاری که برخی از مردمانش عصا از کور می دزدند، زیاد عجیب هم نیست، فرزندانی پیدا شوند که از جنازه پدر و مادرشان بترسند! حال که آنها از دنیا رفته اند ترسناک شده اند !

تهمت دزدی هم به ما زده اند!

او درباره تهمت هایی که در این کار به رانندگان آمبولانس زده می گردد هم اشاره نموده و می گوید: قبلا از ما می خواستند تا به داخل خانه رفته و یاری کنیم و حتی الان هم با لحن بدی می خواهند تا جنازه را داخل کاور بگذاریم ولی الان قدغن است، چراکه مواردی بود که وقتی داخل خانه ای رفتیم بلافاصله یکی از خانواده های متوفی جیغ و داد نموده که طلاهایش گم شده و احتمالا راننده نعش کش آنها را دزدیده است !

هیچ ارزشی در جامعه نداریم

بغض سنگینی راه گلویش را بسته است، می گوید: به خدا هیچ ارزشی در جامعه نداریم و بارها کتک خورده ایم و تهدید شده ایم ولی وقتی به جایی مراجعه می کنیم فقط به ما می گویند که این وظیفه شماست .

آقا محمد از خطرات حمل جنازه در سخت ترین و صعب العبورترین جاده ها هم تعریف می نماید، حمل جنازه در بین استان ها خیلی سخت است و حتی گاها در بین برف و لغزندگی جاده ها گیر نموده ایم .

هیچ سازمان و اُرگانی مسوولیت ما را بر عهده نمی گیرد!

وقتی از او می پرسم، کارتان این همه سختی و فشار روحی دارد لااقل پول و حقوق و مزایای خوبی هم دارید؟ کمی سکوت می نماید و می گوید: حقوق و مزایا؟ ما بیمه خود را شخصاً پرداخت می کنیم و هیچ سازمان و اُرگانی مسوولیت ما را بر عهده نمی گیرد و با اینکه جزو پرسنل شهرداری هستیم ولی تا الان بیمه نشده ایم و وقتی گلایه می کنیم به ما می گویند که اگر خوشتان نمی آید، می توانید برطرف زحمت کنید .

دریافت حقوقی کمتر از قانون کار

آن گونه که این راننده آمبولانس تعریف می نماید، 20 درصد درآمد ماهانه اشان به سازمان اختصاص می یابد همچنین هر ماه بیش از 400 هزار تومان نیز بابت بیمه پرداخت می نمایند؛ یعنی سرجمع حقوق ماهیانه آنها کمتر از قانون کار است !

بیماربرهای بیمارنبر

البته آقا محمد از برخی تخلفات نیز پرده بر می دارد: در حال حاضر برخی از آمبولانس های بیماربر اقدام به حمل جنازه هم می نمایند که این یک تخلف است و باید جلوی آنها گرفته گردد .

حرف های او که به اینجا می رسد، یاد خبری می افتم که اخیراً منتشر شد، آمبولانس هایی در تهران سلبریتی یا همان افراد سرشناس و مشهور و حتی معلمان خصوصی کنکور را جا به جا می کردند تا در ترافیک نمانند !

عهد بستیم برای حمل جنازه کودک پولی دریافت نکنیم

دیگر به خاتمه گفت و گو می رسیم، آقا محمد و همکارانش با همه نامهربانی ها و ناملایمت هایی که در کارشان می بینند یک اقدام ارزشمند و اخلاقی انجام داده اند .

او در این خصوص شرح می دهد: ما اعضای بدن جنازه های تکه تکه شده در اثر تصادف و قتل را جمع نموده و داخل کاور قرار می دهیم؛ کتک خورده و دَم نمی زنیم؛ با اینکه درآمد خوبی نداریم ولی همه 23 راننده با یکدیگر عهد بسته ایم تا برای حمل جنازه کودک پولی دریافت نکنیم .

مرگ خوب است اما فقط برای همسایه!

در راه برگشت به صحبت های راننده آمبولانس، راننده تاکسی، نگاه مردم و طرز فکر حاکم بر جامعه و فضای سرد و بی روح سردخانه فکر می کنم .

باید بپذیریم که مرگ واقعیت تلخی است که دیر یا زود به سراغ همه ما خواهد آمد و اگر قبول کنیم ضرب المثل، مرگ خوب است اما فقط برای همسایه دقیقاً برای ما به وجود آمده، یادمان خواهد آمد که راستا زندگی و مقصد نهایی همه مان، راستا ناگریزی است که توسط همین نعش کش ها به خانه سرد ِمردگان ختم می گردد !

منبع:فارس

،